Energia – Środowisko
Dodatek promocyjno-reklamowy do „RZECZPOSPOLITEJ”.
13 września 2005 r.
EDF Polska w poszukiwaniu drogi do udziału w Europejskim Systemie Handlu Emisjami CO2
Wypowiedź Louisa Jestina – dyrektora ds. technicznych EDF Polska i Stanisława Błacha – przewodniczącego Zespołu Środowiskowego EDF Polska
Celem Europejskiego Systemu Handlu Emisjami gazów cieplarnianych jest redukcja ryzyka zmian klimatycznych w najbardziej efektywny kosztowo sposób poprzez inwestycje w redukcję emisji tam, gdzie będzie to kosztować najmniej.
Byłoby oczywiście dobrze, gdyby wszystkie uprzemysłowione kraje zaangażowały się w wypełnianie ich celów z Protokołu z Kioto, jednakże, jak wiemy, niestety nie wszystkie wyraziły na to zgodę. Unia Europejska uruchamiając od 2005 r. Europejski System Handlu Emisjami CO2 chce dać przykład. Jest to dobry sygnał polityczny, ale pozostaje wątpliwość, czy jej gospodarka może sobie na to pozwolić wobec konkurencji USA i Chin. Kwestia ta coraz częściej podnoszona jest w dyskusjach na forum UE, a wiele krajów członkowskich zaznacza, że dalsze plany redukcji CO2 będą miały sens, jeżeli włączą się w rozwiązywanie tego globalnego problemu inne rozwinięte i rozwijające się potęgi gospodarcze.
Zasady przygotowania krajowych planów alokacji uprawnień do emisji CO2 w ramach Europejskiego Systemu Handlu Emisjami, w tym rozdziału tych uprawnień pomiędzy różne sektory, nie zostały zdefiniowane jednoznacznie, co stwarza ryzyko powstania rozbieżności i nieuczciwej konkurencji pomiędzy tymi samymi sektorami w różnych krajach członkowskich. Dodatkowo, zasady te zostały przygotowane w okresie, gdy Unia Europejska liczyła 15 krajów członkowskich i można zauważyć, że nie wzięto w pełni pod uwagę specyfiki nowych krajów członkowskich, szczególnie specyfiki polskiej energetyki.
EDF jako inwestor posiadający instalacje energetyczne w wielu krajach UE obserwuje, że na dzień dzisiejszy sytuacja w zakresie przydziałów uprawnień do emisji CO2 na lata 2005-2007 przedstawia się różnie w poszczególnych krajach.
W Polsce oczekiwaliśmy, że znajdziemy się w sytuacji posiadania pewnych nadwyżek w przydziałach uprawnień emisyjnych ze względu na korzystną sytuację Polski wobec celów Protokołu z Kioto. Obecnie jednak widzimy, patrząc na kolejne propozycje Krajowych Planów Rozdziału Uprawnień do emisji CO2, przygotowywanych przez Ministerstwo Środowiska, że możemy się co najwyżej znaleźć w pozycji neutralnej.
Opracowanie strategii funkcjonowania naszych instalacji i zarządzanie ryzykiem w tak niejasnych i co rusz zmieniających się podejściach jest bardzo trudne, wręcz niemożliwe.
Z punktu widzenia planowanej produkcji w naszych instalacjach możemy mieć nadzieję, że metoda rozdziału zastosowana dla elektrowni jest uczciwa i nie zaburzy konkurencji. Z drugiej jednak strony widzimy, obserwując trudną sytuację z uzgodnienia końcowej wersji KPRU, że całkowita pula uprawnień dla instalacji objętych handlem emisjami, przedstawiona przez Komisję Europejską w marcu br. i zaakceptowana przez polski rząd, jest niewystarczająca w porównaniu z oczekiwanym wzrostem zapotrzebowania na energię. Może to jedynie oznaczać, że cena energii będzie musiała wzrosnąć i będzie musiała za to zapłacić cała polska gospodarka.
Do podejmowania decyzji o inwestycjach związanych z redukcją emisji, ich rodzaju potrzebujemy dziś wizji 20-30-letniej. Obecna sytuacja w Polsce, jak na razie, w tym względzie nie jest przejrzysta. Trudno podejmować decyzje w oparciu o niejasną i niekompletną wizję i strategię polskiej energetyki, która przedstawiona jest w dokumencie „Polityka energetyczna Polski do 2025 r.” Ta polityka powinna integrować rozwój gospodarczy z ochroną środowiska i aspektami społecznymi, z jasnymi zasadami bezpieczeństwa energetycznego. Aspekt środowiskowy, z punktu widzenia ochrony powietrza i atmosfery, powinien natomiast integrować problemy zmian klimatycznych, kwaśnych deszczy oraz jakości powietrza. Niewątpliwie, pewnym obciążeniem dla realizacji takiej polityki w Polsce jest wciąż dominacja węglowej struktury paliwowej.
Z drugiej strony obciążeniem dla realizacji takiej zrównoważonej polityki są restrykcyjne pułapy emisyjne dla SOx, NOx zapisane w Traktacie Akcesyjnym, po niefortunnych negocjacjach z UE na temat Dyrektywy LCP. Natomiast w zakresie problematyki jakości powietrza, jest dziś potrzeba pilnego zajęcia się tym zagadnieniem, gdyż w związku z opracowywanym przez UE programem CAFE (Czyste Powietrze dla Europy) kolejne obciążenie może zostać wygenerowane dla Polski.
Zatem KPRU na lata 2005-2007 jest oczywiście zagadnieniem, które musi być dobrze przemyślane i prowadzone w sposób przejrzysty, gdyż w naszym rozumieniu, kolejny KPRU po roku 2007 będzie jeszcze bardziej wymagający względem Polski. Stąd dla wyjaśnienia sytuacji Polski w UE, musi zostać wypracowana jasna wizja i strategia dla sektora energetycznego. Powinna ona prowadzić do gospodarczej konwergencji Polski z innymi krajami UE i wypełniania Strategii Lizbońskiej. n
- Informacje o EDF Polska
Energia – Środowisko
Dodatek promocyjno-reklamowy do „RZECZPOSPOLITEJ”.
13 września 2005 r.
EDF Poland seeks to participate in the European CO2 Emissions Trading System
Louis Jestin – Director, Technical Department, EDF Poland
Stanisław Bałach – Chairman of the Environment Task Force, EDF Poland
The aim of the European greenhouse gas emissions trading system is to reduce the risk of climatic changes in the most cost effective way by investing in emissions reduction where it is cheapest. Obviously, it would be good if all highly developed countries were engaged in the fulfillment of the Kyoto Protocol objectives. We know, however, that unfortunately not all countries have agreed to do so. By launching the European Emissions Trading Scheme on 1 January 2005, the European Union wants to set a good example. This is a good political signal but it is doubtful whether, in view of the strong competitive position of USA and China, the EU economy can manage the task. In fact, this issue is being raised more and more often in the EU, and many member states point out that further CO2 emissions reductions will make sense only if this global problem is tackled also by other developed and developing economic powers.
The principles for drawing up national CO2 allowance allocation plans in the European Emissions Trading System, including allocation of allowances among different sectors, have not been clearly defined. This creates a risk of divergence and unfair competition between respective sectors across member states. Additionally, the NAP principles have been formulated in the time when the European Union consisted of 15 member states. Thus, it can be noticed that the specificity of new member states, especially Poland, has not been taken into account. According to EDF, which is an investor and owner of energy installations in many EU countries, the situation today with respect to CO2 allowances for the 2005-2007 period varies significantly across countries.
In Poland, due to the comfortable position of the country with respect to the Kyoto Protocol targets, we had expected to have a certain allowance surplus. At present, however, looking at the consecutive versions of the National Allocation Plan for CO2 Allowances dawn up by the Ministry of Environment, we realize that we can at best find ourselves in a neutral position. In view of unclear and inconsistent approaches in the NAP, formulation of operation strategies for installations as well as risk management proves to be very difficult or even impossible.
As far as planned production is concerned, we can only hope that the allocation methodology applied in our power plants will be adequate and that it will not lead to a distortion of competition. On the other hand, however, taking into account the difficulties in agreeing the final version of the NAP, we see that the total allowance pool which is granted by the European Commission in March 2005 and approved by the Polish government is not sufficient to respond to the expected growth of energy demand. This will inevitably lead to an increase in the energy price, for which the Polish economy will have to pay.
Today, in order to make investment decisions for emissions reduction we need a 20-30 year vision. Yet the outlook for the future is uncertain. It is hard to make decisions based on an unclear and incomplete vision for the Polish energy sector as outlined in the strategic document „Polish Energy Policy Until 2025”. The Polish energy policy should reconcile economic development with environmental protection and social aspects and it should include clear principles for energy security. The environmental aspect, from the point of view of air and atmospheric protection, should address the issues of climatic change, acid rains or air quality. Undoubtedly, an obstacle to the implementation of such a policy in Poland is the dominating position of coal in the fuel structure.
Other obstacles to implementation of a sustainable policy are also restrictive SOx and NOx emission targets defined in the Accession Treaty following unsuccessful negotiations with the EU on the LCP Directive. As well as that, there is also a need to address the issue of air quality especially in view of the CAFE (Clean Air For Europe) EU program which may create further problems for Poland.
The National Allocation Plan for 2005-2007 must be, therefore, carefully thought over and applied in a transparent manner, for, in our opinion, the next NAP after 2007 will be even more demanding for Poland. For that reason, in order to clarify Poland’s position in the EU, a clear vision and strategy for the energy sector must be created. It should lead both to the economic convergence of Poland and other EU member states and to the fulfillment of the Lisbon Strategy. n
- Informacje o EDF Polska