Energia XXV
Dodatek reklamowy do RZECZPOSPOLITEJ.
nr 296 (5766) 20 grudnia 2000 r.

Gaz de France – potencjalny partner polskiego przemysłu gazowniczego
Gaz de France

 

Niniejszy artykuł stanowi pewnego rodzaju kontynuację obszernej prezentacji Gaz de France zamieszczonej w dodatku do „Rzeczpospolitej” Energia XXII, z dnia 11 kwietnia 2000 roku, pod tytułem: Gaz de France – szeroka wiedza i doświadczenie. W prezentacji tej podano cały wachlarz informacji o francuskim przemyśle gazowniczym reprezentowanym zasadniczo przez Gaz de France, który jak wiadomo posiada wiele podobieństw z naszym polskim przemysłem gazowniczym reprezentowanym z kolei przez Polskie Górnictwo Naftowe i Gazownictwo (PGNiG S.A.). Te wspólne cechy przybliżają Gaz de France jako potencjalnego partnera polskiego przemysłu gazowniczego i umożliwiają wykorzystywanie wzajemnych doświadczeń.

Obecny i przyszłościowy rozwój obu przemysłów gazowniczych oparty jest na imporcie gazu ziemnego i na dywersyfikacji jego dostaw. Gaz de France stała się również firmą uczestniczącą w poszukiwaniach i wydobywaniu gazu, realizując swoistą strategię zaopatrywania kraju we własny gaz, podobnie jak Polska.

Bezpieczeństwo dostaw Gaz de France realizuje się za pomocą podziemnych magazynów gazu (PMG) i dywersyfikacji zaopatrywania się w gaz – PGNiG również prowadzi podobną politykę.

Masowe zastosowanie gazu ziemnego w sektorze elektroenergetycznym jest na razie ograniczone – we Francji ze względu na lobby elektroenergetyki jądrowej, w Polsce ze względu na lobby węglowe. Sytuacja w Polsce, jak i we Francji wykazuje jednak wolę rządów do zmian w tej dziedzinie ze względu na problemy ochrony środowiska naturalnego i na rosnącą opozycję opinii publicznej.

Zbieżne są też pozycje w zakresie dyrektyw Unii Europejskiej, zwłaszcza jeżeli chodzi o rolę przedsiębiorstwa użyteczności publicznej, jak również w kwestii procesu otwierania rynku gazowego.

Można dodać jeszcze, że wg klasyfikacji dokonanej przez Centrum Gazownicze Europejskiej Komisji Gospodarczej ONZ w Genewie polski model przesyłu gazowniczego, jak i paru jeszcze krajów środkowej i wschodniej Europy, jest właśnie najbardziej zbliżony do modelu francuskiego, zwłaszcza w odniesieniu do okresu przejściowego.

Na przestrzeni ośmiu miesięcy od poprzedniej publikacji miały miejsce dwa ważne wydarzenia w rozwoju partnerskich stosunków pomiędzy Gaz de France i polskim przemysłem gazowniczym:

 

• podpisanie w dniu 9 czerwca 2000 r. w czasie Międzynarodowego Kongresu Unii Gazowniczej w Nicei przez Gaz de France i PGNiG S.A. Umowy o współpracy przemysłowo-handlowej w rozwijaniu użytkowania gazu ziemnego w Polsce i rozwoju przemysłu gazowniczego;
• otwarcie w Warszawie w dniu 10 października 2000 r. biura przedstawicielstwa Gaz de France w Polsce, kierowanego przez pana Bogdana Pilcha.

Kim jest nasz potencjalny partner i co reprezentuje?

W celu lepszego zrozumienia potrzeby i korzyści mogących wypływać ze współpracy z takim partnerem jak Gaz de France, pożyteczne będzie przyjrzenie się bliżej ogólnym charakterystykom francuskiego przemysłu gazowniczego i kierunkom jego rozwoju, zwłaszcza w kontekście przewidzianej Europejską Dyrektywą Gazową liberalizacji rynku gazowego w krajach Unii Europejskiej.

Ogólna charakterystyka francuskiego przemysłu gazowniczego

Państwowe gazownicze przedsiębiorstwo użyteczności publicznej powstało we Francji po II wojnie światowej w oparciu o ustawę z 8 kwietnia 1946 r. Akt nacjonalizacji obejmował produkcję, przesył i dystrybucję paliw gazowych. W okresie poprzedzającym ten akt prawny, francuski przemysł gazowniczy był bardzo rozdrobniony – w 1946 r. na terytorium Francji istniało około 600 gazowni węglowych dostarczających gaz do, na ogół, miejskich sieci dystrybucyjnych. Gaz de France zintegrowało te lokalne sieci gazownicze w jeden krajowy system. Podobną ewolucję przeszedł nasz przemysł gazowniczy.

Konferencja w dniu 10 października 2000 r. podczas otwarcia biura przedstawicielstwa Gaz de France w Polsce. Od lewej: Michel Przydrożny – dyrektor spraw międzynarodowych, Bogdan Pilch – dyrektor przedstawicielstwa w Polsce, Daniel Paccoud – dyrektor Europa Północna (fot. Adam Hayder).

Odkrycie dużych złóż gazu ziemnego w Lacq w płd.- zach. Francji spowodowało zasadnicze zmiany we francuskim przemyśle gazowniczym, które polegały na całkowitym zastąpieniu gazu węglowego przez gaz ziemny. Jednak szybko rosnące zapotrzebowanie przewyższyło wkrótce zdolności wydobywcze krajowe ze złóż w Lacq i w połowie lat 60. Francja rozpoczęła importowanie gazu ziemnego początkowo z Algierii, następnie z Holandii, a od roku 1976 z Rosji (b. ZSRR) i wreszcie z Norwegii.

Krajowe wydobycie gazu ziemnego

Złoża gazu ziemnego w Lacq w płd.-zach. Francji, eksploatowane przez firmę naftową TotalFinaElf, pokrywają obecnie niewiele ponad 6% krajowego zapotrzebowania na gaz, są one jednak w końcowej fazie wyczerpywania zasobów.

Import gazu

W celu pokrycia krajowego zapotrzebowania, Gaz de France importuje gaz ziemny w ilości ok. 94% ogólnego zapotrzebowania dostarczanego gazu, gazociągami lub tankowcami (metanowcami) do dwu terminali skroplonego gazu ziemnego (Fos sur Mer k. Marsylii i Montoir w Bretanii). Import gazu jest bardzo zdywersyfikowany. Francja posiada 5 źródeł dostaw: Norwegia 28%, Algieria 27%, Rosja 27%, Holandia 13%, oraz Abu Dhabi ok. 1% krajowego zapotrzebowania. Gaz de France rozpoczął też import z Nigerii (stanowi on ok. 4%) oraz organizuje dostawy typu spot z Kataru czy też z Australii. 76% importowanego gazu ziemnego jest w postaci gazowej, tj. jest dostarczane gazociągami, a 24% w postaci skroplonego gazu ziemnego (LNG) dostarczanego tankowcami.

Przesył gazu

Gaz ziemny jest dostarczany systemem gazociągów wysokociśnieniowych do systemów dystrybucyjnych i bezpośrednio do dużych odbiorców przemysłowych. Niektóre gazociągi służą do operacji międzynarodowych tranzytowych, takich jak np. tranzyt gazu norweskiego do Hiszpanii czy w przyszłości do Włoch i do Szwajcarii. Tranzyt odbywa się zgodnie z dyrektywami Unii Europejskiej.

System przesyłowy pracuje opierając się na koncesjach, tzn. rząd zawiera kontrakty z firmami na budowę i na eksploatację systemu przesyłowego.

We Francji pracują trzy główne firmy przesyłowe:

 

• Gaz de France, które działa na całym terytorium kraju i posiada ok. 28 tys. km sieci przesyłowej (stan na koniec 1999 r.),
• GSO (Gaz du Sud-Ouest) działa w dwunastu departamentach (odpowiednik województw) w płd.-zach. Francji. TotalElfFina, prywatnie zarządzana firma, posiada w niej 70% kapitału, a reszta jest w rękach Gaz de France. Ogólna długość sieci wynosi 4164 km,
• CFM (Compagnie Fran˜aise de Méthane) eksploatuje sieć o łącznej długości 6400 km na ok. 1/3 terytorium kraju w płd.-wsch. i środkowej Francji. Gaz de France posiada tam 50% akcji (udziałów w kapitale), TotalElfFina 50%. Gaz de France ma koncesję na sieć przesyłową i odstępuje ją CFM oraz zarządza siecią w imieniu CFM.

Ogółem długość krajowych gazociągów przesyłowych wynosi około 40 tys. km.

Podziemne magazyny gazu (PMG)

Gaz de France eksploatuje 14 PMG, a TotalElfFina ma jeden magazyn w płd.-zach. Francji. Ogólna pojemność robocza PMG wynosi ok. 24,3 mld m3.

Gaz de France posiada dwa terminale skroplonego gazu ziemnego (LNG) o łącznej zdolności przyjmowania 15 mld m3 gazu ziemnego rocznie.

Dystrybucja gazu

Dostawy gazu do sektorów domowego, handlowego, rolniczego i przemysłowego są zorganizowane na poziomie władz lokalnych.

Można wyróżnić dwa rodzaje dystrybucji gazu:

 

• Zintegrowany system dystrybucyjny Gaz de France, który obejmuje ok. 95% dostaw gazu ziemnego; działa on poprzez kontrakty koncesyjne otrzymywane przez Gaz de France od władz lokalnych (gmin). Ogólna długość sieci dystrybucyjnych Gaz de France wynosi ponad 138 tys. km.
• Niezależne systemy dystrybucyjne eksploatowane przez władze lokalne (gminne) dostarczają pozostałe 5% ilości gazu. Ogółem istnieje około 20 zakładów dystrybucji gazu, kontrolowanych przez lokalne władze francuskie (gminy, miasta). Firmy gazownicze dystrybucyjne w tych miejscowościach są zrzeszone w Związku Przedsiębiorstw Gazowniczych Miejskich i Stowarzyszonych. Z większych zakładów dystrybucyjnych można wymienić: Gaz de Bordeaux, Gaz de Grenoble czy też Gaz de Strasbourg. Łączna długość eksplatowanej sieci wynosi tutaj ok. 6400 km.

Krajowe zużycie gazu ziemnego

Wyniosło on w 1999 r. ok. 40 mld m3, co stanowiło 13,9% zużycia energii pierwotnej w kraju, jest to poniżej średniej krajów unijnych. Wzrost zużycia w porównaniu z poprzednim rokiem wyniósł aż 6%. Więcej niż połowę gazu zużył sektor domowy i handlowy.

Misja i zadania handlowe Gaz de France

Gaz de France dąży do osiągnięcia takich samych celów handlowych jak jakakolwiek inna firma handlowa, a szczególnie stara się uzyskać zdrowy, trwały i szybki rozwój przedsiębiorstwa z korzyścią dla odbiorców, załogi i akcjonariuszy firmy.

Trzeba podkreślić, iż Gaz de France posiada takie same ograniczenia i trudności finansowe jak każda inna firma. Oznacza to, że Gaz de France nie otrzymuje bezpośrednich subwencji oraz wypłaca swych akcjonariuszy (udziałowców) dokładnie w taki sam sposób, jak każda normalna firma prywatna.

Ogólnie rzecz biorąc, Gaz de France osiąga obecnie zadowalające wyniki w kwestii zapewnienia bezpieczeństwa dostaw gazu odbiorcom (potwierdzone to zostało przez Międzynarodową Agencję Energii i przez Komisję Europejską UE), w odniesieniu do praktykowanych cen za gaz (potwierdzone to zostało w danych statystycznych Eurostatu Unii Europejskiej) oraz w dziedzinie jakości usług (potwierdzają to ankiety i wskaźniki zadowolenia z usług odbiorców – ponad 90%).

Luźna i stabilna struktura regulacyjna

Francuski przemysł gazowniczy jest zarządzany do tej pory za pomocą szczególnie luźnej struktury legislacyjnej. Ponieważ istniejący system oparty jest na pojedynczym krajowym operatorze przemysłu gazowniczego, nie zachodziła potrzeba istnienia złożonego, niewygodnego i niepraktycznego ustawodawstwa, tak jak to ma miejsce w innych krajach.

We Francji ze względu na występowanie kilku tylko aktów prawnych w tej dziedzinie, potrzebnych jest niewielu urzędników państwowych do redagowania, aktualizowania i wdrażania tych aktów prawnych (zarządzeń, dekretów, wytycznych itp.) To rozwiązanie obniża koszty regulacji, zwiększa elastyczność działania i przynosi w efekcie bardzo znaczną poprawę ogólnych wyników działalności sektora gazowniczego.

Jednak w związku z liberalizacją gazowego rynku unijnego po zatwierdzeniu przez parlament i senat Dyrektywy Gazowej utworzony zostanie krajowy urząd regulacyjny ds. gazu.

Skuteczna kontrola przemysłu gazowniczego

Ta luźna do tej pory struktura regulacyjna i administracyjna nie oznaczała że brak jest kontroli ze strony rządu. Wręcz przeciwnie – Gaz de France uznał istniejącą kontrolę nawet za nadmierną. Jedna trzecia jej Rady Nadzorczej składa się z przedstawicieli rządowych ministerstw. I tak np. Ministerstwo Finansów utrzymuje ciągłą kontrolną misję w pomieszczeniach zarządu Gaz de France. Plany i zamierzenia inwestycyjne są poddawane specjalnej procedurze w celu ich zaakceptowania. Stosowana jest ogólna procedura dla inwestycji przemysłowych i procedury indywidualne dla inwestycji finansowych. Co więcej – ceny za gaz dla małych odbiorców są ustalane przez czynniki rządowe.

Kontrakt celów pomiędzy rządem a Gaz de France

Jest to oryginalne innowacyjne rozwiązanie polegające na ustaleniu permanentnego dialogu przemysłu z rządem, doprowadzające do sytuacji, w której nawet duża, monopolistyczna firma gazownicza, będąca przedsiębiorstwem użyteczności publicznej, jest zdolna dobrze funkcjonować w typowej kapitalistycznej gospodarce rynkowej, przynosić zyski i dobrze współpracować z rządem ku zadowoleniu i korzyściom wszystkich: odbiorców, firmy i rządu.

Kontrakt celów (Contract d’objectifs entre l’Etat et Gaz de France) jest wyrazem jasnej i zrozumiałej wizji współpracy pomiędzy czynnikami rządowymi a francuskim przemysłem gazowniczym. Jest to ramowe porozumienie w zakresie wspólnych celów i zobowiązań. Cele Gaz de France są ustalone i sprecyzowane w tym dokumencie, który jest negocjowany i podpisywany co trzy lata przez prezesa i dyrektora generalnego Gaz de France oraz ministrów gospodarki, przemysłu i handlu oraz budżetu. Do tej pory zostały podpisane trzy takie kontrakty: pierwszy na lata od 1991 do 1993, drugi na lata 1994 – 1996 i trzeci na okres od 1997 do 1999 roku. Następny na lata 2000 – 2002 został odłożony na później ze względu na prace nad wdrożeniem Europejskiej Dyrektywy Gazowej i zmiany strukturalne w łonie firmy związane z jej przygotowaniem do liberalizacji rynku gazowego.

Takie podejście do określenia zasad współpracy francuskiego przemysłu gazowniczego z rządem Francji posiada następujące zalety:

 

• daje jasny pogląd i ustala ramy współpracy, zmniejszając jednocześnie ryzyko skupienia się na nie mających znaczenia szczegółach,
• daje jasną i zrozumiałą wizję celów czynników rządowych oraz ujawnia wszystkie sprzeczności i problemy kontrowersyjne, które potrzebują wyjaśnień i znalezienia rozwiązań,
• lepiej definiuje odpowiedzialną rolę Gaz de France i rolę władz rządowych.

Miarą troski, jaką rząd francuski otacza Gaz de France, jest obniżenie VAT dla odbiorców domowych dla ułatwienia konkurowania gazu z energią elektryczną, dotacje rzędu 2 mld franków na zastosowanie sprężonego gazu ziemnego do napędu pojazdów mechanicznych czy też przyznanie na inwestycje kapitałowe kwoty 20 mld franków umożliwiającej np. kupno nowych złóż gazu ziemnego czy budowę tranzytowych arterii gazowych na terenie kraju.

Przykładowe wyniki z 1999 r. Grupy Gaz de France

Gaz de France zaopatruje ogółem 12 milionów odbiorców z czego 10 w metropolii, a 2 miliony w kilku krajach na świecie (Węgry, Niemcy, Austria,Włochy, Argentyna, Meksyk, Kanada).

Gaz de France posiada 30 przedstawicielstw i oddziałów w 22 krajach.

Obroty Grupy Gaz de France wyniosły 60 miliardów FRF (9,1 mld euro), zaś 8,9 miliardów FRF (1,4 mld euro) zostało przeznaczonych na inwestycje.

Gaz de France osiągnął 2,7 miliardów FRF zysku netto (0,4 mld euro).

Działalność Gaz de France

Gaz de France rozwija na świecie działania w sektorze gazowniczym oraz świadczy związane z nim usługi w sektorze energetycznym.

Jeżeli chodzi o gazownictwo, to Gaz de France stara się kontrolować cały łańcuch gazu ziemnego od odwiertu do odbiorcy, uczestnicząc w poszukiwaniach i wydobyciu gazu ziemnego, jego przesyle, magazynowaniu, dystrybucji oraz zajmując się obrotem. Dużo uwagi firma poświęca użytkowaniu gazu zwłaszcza w nowych jego formach – kogeneracja, klimatyzacja, napęd pojazdów mechanicznych.

Grupa Gaz de France jest liderem w dziedzinie technologii skroplonego gazu ziemnego, magazynowania i dystrybucji.

Działając na wszystkich kontynentach, Gaz de France realizuje w ten sposób strategię współpracy i partnerstwa, w całym łańcuchu gazowym.

Kluczowe fakty 1999 roku

 

• 50-proc. wzrost (w ciągu roku) zasobów i zdolności produkcyjnych. Nabycie złóż gazu na Morzu Północnym zwiększa możliwości produkcyjne Grupy do 2,5 mld m3 w roku 2001. Jak wiadomo, celem Gaz de France jest pokrycie za parę lat 15% ogólnego krajowego zapotrzebowania z własnych złóż gazu ziemnego.
• Umocnienie pozycji w sektorze usług energetycznych. Oddział Gaz de France zajmujący się inżynierią cieplną, Cofathec, specjalizujący się w usługach w zakresie klimatyzacji i ogrzewania, zrealizował w Europie nowe projekty, zwiększając swe obroty do prawie 4 mld FRF (0,6 mld euro), co oznacza 15-proc. wzrost na przestrzeni dwóch ostatnich okresów obrachunkowych.
• Poszerzenie oferty przeznaczonej dla dużych odbiorców przemysłowych, dzięki podpisaniu umowy o współpracy w zakresie obrotu z Société Générale, bankiem będącym liderem w dziedzinie obrotu gazem, energią elektryczną i produktami naftowymi.
• Poprawa bezpieczeństwa dostaw zasilania. Gaz de France stał się jednym z największych światowych importerów gazu, a jego dostawy są najbardziej zdywersyfikowane w Europie.
• Dalsza rozbudowa infrastruktury. Gaz de France rozbudował sieć transportu, będącą największą siecią europejską o długości około 30 000 km. W tym celu Grupa zrealizowała w 1999 roku inwestycje na kwotę prawie 2 miliardów FRF (0,3 mld euro), intensyfikując dzięki temu swój tranzyt na terenie Europy.
• Poszerzenie obszarów gazyfikowanych na terenie Francji.
• Rozwój na arenie międzynarodowej. W 1999 roku Gaz de France zrealizował prawie 10% swych obrotów poza Francją. Grupa liczy dziś prawie 2 miliony odbiorców, głównie w Europie i Meksyku.

Powyższe działania wpisują się w strategię rozwojową Grupy Gaz de France, opartą na integracji działań sektora gazowego, realizowanych w trzech głównych dziedzinach, jakimi są: obrót, transport-magazynowanie i dystrybucja, a także dwóch dziedzinach uzupełniających, tzn. poszukiwanie-wydobycie oraz usługi energetyczne.

Strategia Gaz de France

Obecne przemiany zachodzące w europejskim sektorze gazowniczym charakteryzują się w sposób następujący:

 

• istnieją perspektywy znacznego wzrostu zużycia gazu ziemnego w Europie: sześciokrotnie wyższa niż innych rodzajów energii pierwotnej, co oznacza przewidywany średni wzrost o 3% rocznie;
• następuje konsolidowanie się i umacnianie operatorów: sektor energetyczny wymaga od operatorów znacznych inwestycji i zdobywania nowych rynków w celu zachowania konkurencyjności;
• stosowanie Europejskiej Dyrektywy Gazowej pociąga za sobą europeizację rynku i nasilenie konkurencji, co skłania przedsiębiorstwa do szybkiego powiększania potencjału i ich pozycji. W tym kontekście, Gaz de France kontynuował swe przygotowania do otwarcia rynku gazowniczego, realizując nadal ambitną strategię rozwoju, zarówno we Francji, jak i na arenie międzynarodowej. Pomimo że rząd francuski spóźnia się z wprowadzeniem dyrektywy, Gaz de France jest gotowy do otwarcia rynku i nawet 10 dni przed datą jej wdrożenia opublikował taryfy za dostęp stron trzecich do sieci; przeprowadził też wewnętrzną restrukturyzację firmy i zorganizował jednostkę ds. regulacji.

Ambitne zamierzenia Grupy Gaz de France

Zasadniczą ambicją Gaz de France jest połączenie konkurencyjności cechującej silnego operatora międzynarodowego z wymogami usługodawcy działającego w ramach usług użyteczności publicznej, proponując swym odbiorcom optymalne dostawy gazu i usługi energetyczne o wysokiej jakości.

Autobus na GNV w mieście Poitiers we Francji. Š MEDIATHEQUE Gaz de France, fot. A. Couturier

W tym celu Gaz de France planuje:

 

• proponowanie odbiorcom konkurencyjnych ofert na dostawy, co zakłada działalność handlową i obecność w sektorze produkcyjnym gazu,
• udział w wielkich infrastrukturach transportu lub dystrybucji, we Francji i poza jej granicami,
• składanie ofert uwzględniających kilka rodzajów energii,
• powiększanie liczby odbiorców bezpośrednich lub pośrednich w celu stałej poprawy konkurencyjności.

Kierunki strategiczne Gaz de France

Grupa realizuje potężny projekt przemysłowy bazujący na dwóch kluczowych pojęciach: wzrost i integracja.

• Wzrost: Ambicją Gaz de France jest podwojenie wielkości w średnim horyzoncie czasowym. Projekt ten zawiera dwa główne atuty: 
  • umacnia francuskie przedsiębiorstwo w roli lidera na rynku europejskim. Umożliwia dalszy rozwój i przyczynia się do niezależności energetycznej Francji;
  • poprawia jakość usług o cechach użyteczności publicznej, jako że rozmiary firmy zapewniają lepsze warunki zakupów z korzyścią dla odbiorców.

   

• Integracja w sektorze gazowniczym: Gaz de France powinien stać się partnerem działającym w sposób zintegrowany na wszystkich etapach, poczynając od wydobycia gazu a kończąc na usługach.

*

W chwili obecnej organizacja Grupy opiera się na pięciu sektorach:

 

• Dystrybucja 
  • We Francji Gaz de France pragnie kontynuować modernizację krajowego sektora użyteczności publicznej, zwiększać gazyfikację i zwiększać liczbę odbiorców zasilanych z istniejącej sieci.
  • W Europie i na świecie Gaz de France będzie kontynuował działania prowadzące do zwiększenia swego udziału w rynku.

   

• Przesył
  Sieć przesyłowa Gaz de France jest największa w Europie (30 000 km). Grupa będzie nadal umacniała swój udział w budowie gazociągów tranzytowych. 
• Obrót gazem ziemnym
  Celem Gaz de France jest ustawiczne proponowanie swym odbiorcom konkurencyjnych ofert handlowych. W związku z powyższym, Gaz de France będzie nadal dokonywał dywersyfikacji swych dostaw oraz rodzajów umów w celu zwiększania bezpieczeństwa i skuteczności oraz obniżania cen gazu. 
• Produkcja
  Celem Gaz de France jest produkowanie równowartości 15% swych potrzeb w 2005 r. Obecnie Gaz de France przekroczył jedną trzecią tej wartości. 
• Działalność w zakresie stosowania gazu do kogeneracji i klimatyzacji oraz do napędu pojazdów mechanicznych. 
  • Cofathec, filia Grupy specjalizująca się w projektowaniu i budowie systemów klimatyzacji i ogrzewania, zajmuje w dziedzinie usług energetycznych trzecią pozycję we Francji i pierwszą we Włoszech.
  • Gaz de France dąży do tego, by w jego rozwoju uczestniczyli wszyscy partnerzy sektora, to jest firmy instalacyjne, drobne rzemiosło, małe i średnie przedsiębiorstwa itd. oraz podwykonawcy.
  • Gaz de France utworzył specjalistyczną filię GNVert (gaz ziemny zielony = ekologiczny) ds. gazu dla pojazdów mechanicznych i zamierza przestawić na gaz wszystkie autobusy w miastach powyżej 200 tys. mieszkańców.

Przyspieszenie wzrostu oraz rozwój partnerstwa

Do chwili obecnej Gaz de France rozwijał się w rytmie zgodnym z tempem przemian zachodzących w jego otoczeniu, by znaleźć się w pierwszej trójce największych światowych firm gazowniczych. Dzisiaj, aby utrzymać tę pozycję, należy przyspieszyć wzrost ekonomiczny i techniczny.

W tym celu Gaz de France zamierza nawiązać współpracę przemysłową z innymi firmami gazowniczymi lub europejskimi energetykami, co umożliwi rozwijanie współpracy przy realizacji ambitnych projektów i zapewni wzrost zużycia gazu w Europie.

Działania Gaz de France na terenie Polski

Polska jest uprzywilejowaną strefą inwestycji Gaz de France realizowanych w ramach rozwoju Grupy w Europie. Grupa pragnie odegrać tu rolę partnera krajowego przemysłu gazowniczego.

Projekty zrealizowane w Polsce

Od wielu lat Gaz de France ściśle współpracuje z polskim sektorem gazowniczym. Wśród głównych dokonań należy wymienić:

 

• Utworzenie 1 czerwca 1999 roku spółki ZRUG Warszawa S.A., będącej wspólną filią Gaz de France i PGNiG S.A. Gaz de France zainwestował 4,8 mln FRF, by objąć 49% akcji spółki (PGNiG S.A. ma identyczny udział). Jest to spółka świadcząca usługi związane z dystrybucją (szczególnie budowa i rozbudowa sieci). Jej głównym klientem jest PGNiG S.A., duże miasta takie jak Warszawa oraz prywatni odbiorcy przemysłowi. Obroty spółki wynoszą 16 mln zł (25 mln FRF). Zatrudnia 180 osób. W chwili obecnej jest to jedyny przykład polskiej spółki gazowniczej z obcym kapitałem.
• Zacieśnienie współpracy Gaz de France i PGNiG S.A., dzięki prowadzonym od ponad dwóch lat licznym spotkaniom kadry kierowniczej tych firm oraz polskich decydentów sektora energetycznego. Podpisanie dnia 9 czerwca umowy o współpracy z PGNiG S.A., w Nicei, z okazji Światowego Kongresu Gazownictwa jest dalszym krokiem w kierunku ściślejszej współpracy.
• Nabycie, wraz z Electricité de France, 51% akcji spółki Skarbu Państwa ZEC Wybrzeże S.A, właściciela elektrociepłowni w Gdańsku i Gdyni, pracujących dotąd na węglu kamiennym: zamierza się zastosować tu gaz. Umowa ze Skarbem Państwa została podpisana w Warszawie dnia 21 czerwca br.

Należy także pamiętać o innych działaniach:

 

• Program szkolenia pracowników PGNiG S.A. w Gaz de France realizowany jest od wielu lat. Ulegnie on zintensyfikowaniu, zwłaszcza jeżeli chodzi o programy szkoleniowe oraz marketing.
• Gaz de France, Sofregaz (spółka konsultacyjno-inżynieryjna, należąca w 34% do Gaz de France) oraz firma Beicip (biuro projektowe i konsultacyjne dla sektora gazowniczego) uczestniczyły w 1991 roku w opracowaniu Narodowego planu rozwoju przemysłu gazowniczego, finansowanego przez Bank Światowy i przez rząd francuski. Program ten jest nadal wykorzystywany przy realizowaniu infrastruktury gazowej w Polsce.
• W 1994 roku Sofregaz zaprojektował podziemny magazyn gazu w Wierzchowicach o pojemności użytecznej 4,3 mld m3. Obecnie firma uczestniczy w realizacji zbiornika o skorygowanej pojemności roboczej ok. 1,5 mld m3.

Perspektywy rozwojowe i inwestycyjne

Gaz de France pragnie stać się przemysłowym partnerem polskiego sektora gazowniczego w całej jego złożoności.

 

• W dziedzinie wydobycia i dostaw gazu ziemnego
  – Grupa Gaz de France mogłaby zostać dostawcą gazu; jej niemiecka filia EEG może uczestniczyć w poszukiwaniu i eksploatacji złóż w zachodniej Polsce oraz na Morzu Bałtyckim. Ze względu na bardziej pesymistyczne przewidywania odnośnie zasobów podmorskich na Bałtyku, które miały być wspólnie eksploatowane przez właściciela złóż Petrobaltic i przez Gaz de France (zasoby oceniane na ok. 6 mld m3 zmalały do ok. 2,3 mld m3), Gaz de France może rozważyć waloryzację tych marginalnych zasobów w postaci skroplonego gazu ziemnego, który mógłby być przeznaczony na szczytowe zapotrzebowania czy też antycypowaną gazyfikację małych miejscowości.
• W dziedzinie dystrybucji
  – Gaz de France jest zainteresowany uczestnictwem w procesie prywatyzacji PGNiG S.A. Od 2001 roku ma on zostać przekształcony, na bazie programu rządowego, w cztery spółki dystrybucyjne. Gaz de France będzie starał się o nabycie udziałów gwarantujących kontrolę około 25-30 % rynku dystrybucji gazu.
  – Gaz de France, we współpracy z władzami samorządowymi (na przykład w Katowicach i Łodzi), bada także możliwości zasilania gazem ziemnym nowych lub modernizowanych dzielnic mieszkalnych. 
• W zakresie użytkowania gazu ziemnego istnieje wiele projektów. Najczęściej chodzi o wprowadzanie gazu do elektrociepłowni opalanych węglem. Ponadto, wielu przemysłowców francuskich i zagranicznych decyduje się na zasilanie gazem obiektów budowanych na terenie Polski. Produkcja energii elektrycznej, czy to w cyklu kombinowanym, czy w kondensacji, jest także obiecującą perspektywą. Gaz de France pragnie brać udział w podobnych przedsięwzięciach.

Trwają prace wstępne nad zastosowaniem gazu ziemnego jako paliwa dla autobusów miejskich w Krakowie, Kielcach, Bielsku-Białej, Tarnowie i w Zakopanem. Prace prowadzone są z udziałem GNVert, filii Gaz de France zajmującej się finansowaniem, projektowaniem, realizacją, eksploatacją i utrzymaniem stacji tankowania. W tej dziedzinie Gaz de France współpracuje ściśle z Akademią Górniczo-Hutniczą w Krakowie i z Inwestgazem, filią PGNiG S.A. Dużą rangę tym projektom nadało zorganizowanie konferencji w Krakowie w dniu 12 października br. z udziałem rektora i prorektora tej uczelni oraz przedstawicieli władz miejskich i przedsiębiorstw branży komunikacyjnej ww. miast.

(M)

Przedstawicielstwo w Polsce
00-029 Warszawa, ul. Nowy Świat 19
tel. (022) 828-12-05, fax (022) 828-12-08
http://www.gdf.fr

 

• Informacje o firmie Gaz de France