Nowe taryfy dla paliw gazowych

Posted By: Marcin 12 lipca 2013

Energia XXXII
Dodatek reklamowy do RZECZPOSPOLITEJ.
nr 217 (6294) 17 września 2002 r.

Huty szkła czekają na zmianę prawa i dalsze modyfikacje taryf

Nowe taryfy dla paliw gazowych

Od 1 kwietnia 2002 r. obowiązuje nowa „Taryfa dla paliw gazowych nr 1/2002” opracowana przez PGNiG S.A., zatwierdzona przez prezesa URE.

Wprowadzeniu nowej taryfy dla każdego nośnika energii, w tym również gazu ziemnego, towarzyszy niepokój odbiorców związany z przewidywaniem kolejnej podwyżki.

Jakie zmiany przynosi nowa taryfa (1/2002) odbiorcom paliw gazowych, dla których odbiorców będzie korzystniejsza, a dla których mniej korzystna od dotąd stosowanej (1/2000)? Kto z odbiorców zyskuje, a kto traci po wprowadzeniu nowej taryfy – jak można to obliczyć? Na te pytania postanowiliśmy wspólnie odpowiedzieć.

Jak obliczyć na podstawie cen i stawek opłat stosowanych w danej grupie taryfowej płatność konkretnego odbiorcy?

W tabeli nr 11) dla przykładowych odbiorców z 7 wybranych grup taryfowych przedstawiamy obliczenia rocznych opłat za korzystanie z gazu ziemnego wysokometanowego.

W tabeli nr 21) przedstawiamy podobne obliczenia dla analogicznych odbiorców gazu ziemnego zaazotowanego – przyjęto założenie, że odbiorcy ci mają takie same jak odbiorcy gazu ziemnego wysokometanowego zapotrzebowanie energetyczne.

Do analizy przyjęto następujących 12 przykładowych odbiorców:

  1. Odbiorca z I grupy taryfowej (W-1, Z-1) przyłączony do sieci rozdzielczej, zużywający gaz ziemny na przygotowanie posiłków – średnia wielkość zużycia w Polsce w gospodarstwie domowym.
  2. Odbiorca z III grupy taryfowej (W-3, Z-3) przyłączony do sieci rozdzielczej, zużywający gaz ziemny na ogrzewanie, podgrzanie ciepłej wody oraz przygotowanie posiłków – średnia wielkość zużycia w Polsce w gospodarstwie domowym.
  3. Odbiorca z V grupy taryfowej (W-5, Z-5) przyłączony do sieci rozdzielczej, zużywający gaz ziemny na potrzeby technologiczne (m.in. drobny przemysł, rzemiosło) z bardzo dużą równomiernością – ok. 8000 godzin wykorzystania mocy szczytowej w ciągu roku.
  4. Odbiorca z V grupy taryfowej (W-5, Z-5) przyłączony do sieci rozdzielczej, zużywający gaz ziemny głównie na potrzeby grzewcze (m.in. obiekty użyteczności publicznej, w tym szkoły, szpitale, przedszkola, obiekty sportowe oraz obiekty handlowe, lokalne ciepłownie itd.) – ok. 4000 godzin wykorzystania mocy szczytowej w ciągu roku.
  5. Odbiorca z VI grupy taryfowej (W-6, Z-6) przyłączony do sieci rozdzielczej, zużywający gaz ziemny głównie na potrzeby technologiczne (m.in. przemysł szklarski i ceramiczny, papierniczy oraz obiekty kogeneracyjne) – ok. 8000 godzin wykorzystania mocy szczytowej w ciągu roku.
  6. Odbiorca z VI grupy taryfowej (W-6, Z-6) przyłączony do sieci rozdzielczej, zużywający gaz ziemny głównie na potrzeby grzewcze (m.in. lokalne ciepłownie, obiekty użyteczności publicznej) – ok. 4000 godzin wykorzystania mocy szczytowej w ciągu roku.
  7. Odbiorca z VII grupy taryfowej (W-7, Z-7) przyłączony do sieci rozdzielczej, zużywający gaz ziemny na potrzeby technologiczne (m.in. przemysł szklarski, spożywczy, chemiczny, ceramiczny i papierniczy oraz obiekty kogeneracyjne) z bardzo dużą równomiernością – ok. 8000 godzin wykorzystania mocy szczytowej w ciągu roku.
  8. Odbiorca z VII grupy taryfowej (W-7, Z-7) przyłączony do sieci rozdzielczej, zużywający gaz ziemny głównie na potrzeby grzewcze (m.in. lokalne ciepłownie, supermarkety itd.) – ok. 4000 godzin wykorzystania mocy szczytowej w ciągu roku.
  9. Odbiorca z VIII grupy taryfowej (W-8, Z-8) przyłączony do sieci przesyłowej, zużywający gaz ziemny na potrzeby technologiczne (m.in. przemysły hutnictwa żelaza i stali, szklarski, spożywczy, ceramiczny i papierniczy oraz obiekty kogeneracyjne) z bardzo dużą równomiernością – ok. 8000 godzin wykorzystania mocy szczytowej w ciągu roku.
  10. Odbiorca z VIII grupy taryfowej (W-8, Z-8) przyłączony do sieci przesyłowej zużywający gaz ziemny głównie na potrzeby grzewcze (m.in. lokalne ciepłownie, supermarkety itd.) – ok. 4000 godzin wykorzystania mocy szczytowej w ciągu roku.
  11. Odbiorca z X grupy taryfowej (W-10, Z-10) przyłączony do sieci przesyłowej, zużywający gaz ziemny na potrzeby technologiczne (m.in. przemysły hutnictwa żelaza i stali, rafineryjny oraz zakłady azotowe) z bardzo dużą równomiernością – ok. 8000 godzin wykorzystania mocy szczytowej w ciągu roku.
  12. Odbiorca z X grupy taryfowej (W-10, Z-10) przyłączony do sieci przesyłowej, zużywający gaz ziemny na potrzeby technologiczne i grzewcze (m.in. duże ciepłownie i elektrociepłownie, spółki dystrybucyjne itd.) – ok. 6000 godzin wykorzystania mocy szczytowej w ciągu roku.

Tabela poniżej przedstawia porównanie jednostkowych stawek opłat za dostarczony odbiorcy gaz w taryfach 1/2000 i 1/2002 oraz wzrostu/obniżki rocznej płatności w nowej taryfie dla przykładowych odbiorców gazu ziemnego wysokometanowego i zaazotowanego.

Podstawowe zmiany wprowadzone w taryfie 1/2002 (porównanie taryf 1/2000 ze zmianami z marca 2001 i 1/2002)

1. Przekraczanie mocy umownej

Zamawianie mocy umownej dotyczy odbiorców grup taryfowych od piątej (W-5,
Z-5) do dziesiątej (W-10, Z-10). Nadal pozostaje możliwość – dla odbiorców piątej grupy taryfowej nie wyposażonych w urządzenia pomiarowe z ciągłą rejestracją mocy – rozliczania się według stawek czwartej grupy taryfowej.

Moc umowna w nowej taryfie jest podobnie jak w poprzedniej zamawiana przez odbiorcę na rok umowny, który dla wszystkich odbiorców odpowiada w nowej taryfie 1/2002 kalendarzowemu.

Przekraczanie mocy umownej przez odbiorców przestało być traktowane jako nielegalny pobór mocy (niedotrzymanie warunków umowy) z wyjątkiem przypadku niedostosowania się odbiorców do ograniczeń wprowadzanych na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów do ustawy Prawo energetyczne2), ograniczeń wprowadzanych z powodu likwidacji awarii, wybuchu, pożaru, zagrożeń ich powstania lub usunięcia ich skutków oraz ograniczeń powstałych w związku z prowadzonymi pracami przyłączeniowymi lub remontowo-konserwacyjnymi.

W przypadku odbiorców, którzy przekroczyli wielkość mocy umownej bez zgody sprzedawcy, pobierane są dodatkowe opłaty stanowiące iloczyn mocy maksymalnej zarejestrowanej przez układ pomiarowy ponad moc umowną, liczby godzin w okresie rozliczeniowym (dla grup taryfowych od V do X okres miesięczny) i 2-krotnej stawki opłaty stałej przesyłowej właściwej dla grupy taryfowej, do której odbiorcy ci zostali zakwalifikowani.

Jest to rozwiązanie znacznie korzystniejsze dla odbiorców od dotychczasowego co najmniej z dwóch powodów:

  • Dodatkowa opłata jest fakturowana (faktura VAT), co pozwala zaliczać ją do kosztów uzyskania przychodów,
  • Opłaty za przekraczanie mocy są znacznie niższe, ponieważ do jej wyliczania nie stosuje się już 7-, 5- i 3-krotnego mnożnika stawki opłaty stałej przesyłowej, zróżnicowanego w zależności od rodzaju przekroczenia.

2. Sezonowe zróżnicowanie stawek opłat przesyłowych

Stawki opłaty zmiennej przesyłowej – w grupach taryfowych od piątej do dziesiątej – zostały zróżnicowane zależnie od pory roku.

W okresie „letnim” (1.04 – 30.09) są niższe niż w okresie „zimowym” (1.10 – 31.03). Różnica ta wynosi od ok. 7,5% w grupach taryfowych od piątej do siódmej, do ok. 8,8% w grupach taryfowych od ósmej do dziesiątej.

Jest to zupełnie nowe rozwiązanie taryfowe, dające preferencje cenowe odbiorcom powodującym niższe koszty dostarczania gazu ziemnego przez przedsiębiorstwo gazownicze, a więc odbiorcom wykorzystującym w dużej części gaz ziemny w okresie „letnim”.

Do takich odbiorców należą przede wszystkim odbiorcy sektora przemysłowego, w tym między innymi przemysłu szklarskiego, ceramicznego i nawozów azotowych.

3. Korekta za dostawę gazu ziemnego o innym od ustalonego w taryfie cieple spalania

W taryfie gazowej występują dwa rodzaje gazu ziemnego – gaz zaazotowany (GZ-25, GZ-30, GZ-35, GZ-41,5) pochodzący ze źródeł krajowych oraz gaz wysokometanowy (GZ-50) pochodzący głównie z importu z Rosji oraz ze źródeł krajowych na południu Polski. „Taryfowe” ciepło spalania gazu zaazotowanego to 26,0 MJ/m3. Dla gazu wysokometanowego przyjęto 38,147 MJ/m3.

Realna kaloryczność gazu ziemnego zarówno zaazotowanego, jak i wysokometanowego różni się od wielkości przyjętej w taryfie. Ciepło spalania gazu wysokometanowego wynosi zazwyczaj od 39,8 do 40 kJ/m3. Ciepło spalania gazu zaazotowanego może być czasami niższe od założonego w taryfie.

Przedsiębiorstwo gazownicze, podpisując umowę z odbiorcą gazu, zobowiązuje się dostarczać paliwo o cieple spalania określonym w taryfie. Odbiorca wykorzystując rzeczywiście dostarczane paliwo, korzysta z jego rzeczywistych parametrów energetycznych, a więc odbiegających (zazwyczaj większych) od wielkości taryfowej. Od tej różnicy zależy wielkość opłaty korekcyjnej. Wyższa kaloryczność oznacza konieczność dopłaty. Za korzystanie ze „słabego” gazu odbiorcy otrzymują zwrot nadpłaconej kwoty.

4. Opłaty za nielegalne pobieranie paliw gazowych

Jakkolwiek w ustawie Prawo energetyczne zdefiniowano nielegalne pobieranie paliw gazowych jako pobieranie bez zawartej umowy z przedsiębiorstwem energetycznym lub niezgodnie z umową, w nowej taryfie nie występuje już osobny rozdział dotyczący opłat za niedotrzymanie warunków umowy.

W przypadku odbiorców, pobierających nielegalnie paliwa gazowe, z którymi sprzedawca ma zawartą umowę sprzedaży, sprzedawca pobiera opłaty za nielegalnie pobrane ilości z zastosowaniem 2-krotnych cen paliw gazowych oraz stawek opłaty zmiennej za usługę przesyłową. W stosunku do poprzedniej taryfy (1/2000) występuje tu zmiana, polegająca na niestosowaniu przy wyliczaniu tej opłaty stawki opłat stałych przesyłowych.

W przypadku odbiorców, którzy nie zastosowali się do ograniczeń wprowadzonych na podstawie przepisów prawa lub wprowadzonych przez operatora z powodu likwidacji awarii, wybuchu, pożaru oraz zagrożeń ich powstania lub usuwania ich skutków pobierane są opłaty stanowiące iloczyn mocy maksymalnej zarejestrowanej przez układ pomiarowy ponad moc umowną, liczby godzin w okresie rozliczeniowym i 2-krotnej (a nie 3-, 5- i 7-krotnej jak w poprzedniej taryfie) stawki opłaty stałej przesyłowej, właściwej dla danej grupy odbiorców. Dodatkowo pobierane są w nowej taryfie opłaty wyliczane jako iloczyn ilości gazu pobranego w okresie przekroczenia mocy oraz 2-krotnej ceny gazu oraz stawki opłaty zmiennej przesyłowej.

5. Opłaty z tytułu niedotrzymania standardów jakościowych obsługi odbiorców

W nowej taryfie podniesiono o ok. 46% opłaty za niedotrzymanie przez sprzedawcę (przedsiębiorstwo gazownicze) standardów jakościowych obsługi odbiorców.

6. Stawki opłat przesyłowych dla uprawnionych odbiorców3)

Jest to nowość w taryfie. W przypadku wystąpienia uprawnionego odbiorcy o świadczenie usługi przesyłowej, jeżeli są spełnione warunki określone przepisami prawa, sprzedawca ma obowiązek zawarcia umowy o świadczenie usługi przesyłowej na warunkach określonych w umowie zawartej pomiędzy stronami, przy zastosowaniu dystansowych stawek opłat przesyłowych określonych w części B taryfy 1/2002.

7. Opłaty przyłączeniowe

Opłaty te uległy znacznej podwyżce w stosunku do „zmiany do taryfy 2000” z marca 2001 roku (50-90%), jakkolwiek nadal nie pokrywają rzeczywistych kosztów ponoszonych przez przedsiębiorstwo gazownicze.

Czy hutnictwo szkła i inni odbiorcy przemysłowi doczekają następnej taryfy?

Polski przemysł szklarski to przeszło 100 hut szkła różnej wielkości. Wraz z przemysłem ceramicznym zapewniają one zużycie niemal 1 miliarda m3 gazu ziemnego rocznie. To niemal 20% zużycia odbiorców przemysłowych. To właśnie tego przemysłu w największym stopniu dotknęły skutki uwzględnienia w strukturze cen gazu wymagań znowelizowanej w połowie 2000 roku ustawy Prawo energetyczne.

Wprowadzona w marcu 2001 zmiana taryfy nr 1/2000 wywołała ogromne niezadowolenie odbiorców przemysłowych. Kluczowe znacznie ma dodanie ust. 5 do art. 45 tej ustawy. Przepis ten stanowi, że stawki opłat za usługi przesyłowe należy kalkulować w taki sposób, aby „udział opłat stałych za świadczenie usług przesyłowych w łącznych opłatach za te usługi dla danej grupy odbiorców nie był dla paliw gazowych większy niż 40%”.

Opłata stała powinna pokrywać koszty zarezerwowania i utrzymywania przepustowości sieci gazociągowej, zgodnie z zamówioną przez odbiorcę mocą. Z pewnym uproszczeniem można więc stwierdzić, że powinna ona pokrywać koszty zaangażowania kapitału przedsiębiorstwa gazowniczego w budowę sieci, a także niezbędne koszty ponoszone na jej utrzymanie i rozwój. Należy przy tym pamiętać, że w dziedzinie gazownictwa znaczne koszty pochłania zapewnienie bezpieczeństwa dostarczania paliw gazowych, w tym ciągły monitoring sieci.

Ograniczenie do 40% udziału składnika stałego w opłacie przesyłowej oznacza w praktyce brak możliwości racjonalnego skalkulowania tej opłaty i sfinansowania opisanych powyżej kosztów. Muszą więc zostać one przeniesione do części zmiennej opłaty przesyłowej, a więc składnika opłacanego tylko wtedy, kiedy odbiorca pobiera gaz. W rezultacie znaczna część kosztów, które zostały „przymusowo” doliczone do składnika zmiennego obciążyła odbiorców, którzy pobierają gaz równomiernie i ciągle przez cały rok. Takimi odbiorcami są huty szkła, zakłady ceramiczne, zakłady azotowe. One też najdotkliwiej odczuły i w dalszym ciągu odczuwają, mimo niewątpliwego postępu jakim jest taryfa 1/2002 z kwietnia 2002 roku, skutki tego nieszczęśliwego uregulowania ustawowego.

Na początku 2001 roku zapowiadano, ok. 27% podwyżkę ceny gazu ziemnego. Zgodnie z tą zapowiedzią planowano wzrost kosztów i cen produktów (opakowań, szyb, itd.) Niestety, marcowa podwyżka cen, związana z wprowadzeniem zmodyfikowanej taryfy 1/2000, wyniosła w przypadku przemysłu szklarskiego i ceramicznego prawie 40%. W pojedynczych przypadkach wzrost kosztów znacznie przekroczył 50%. (dane Stow. Producentów Szkła oraz A. Morka „Ceny spadną ale za kilka miesięcy” Rzeczpospolita nr 85 z 10.04.2001). Najdotkliwiej odczuli skutki zmian odbiorcy gazu z grupy taryfowej W6, do której należy wiele mniejszych hut szkła gospodarczego. Są to małe i średnie przedsiębiorstwa, zatrudniające od 50 do 200 osób. Niemal 90% ich produkcji trafia na eksport. Trudności zostały dodatkowo pogłębione wysokim kursem złotego.

Dla przemysłu szklarskiego, nowe taryfy oznaczały, że w 2001 roku, w stosunku do 2000 roku, koszty energii wzrosły o niemal 31%, a jej udział w całkowitym wzroście kosztów wyniósł blisko 23% (dane GUS). Dramatycznie pogorszyła się sytuacja finansowa branży. Niemal całkowicie zatrzymały się inwestycje. W 2001 roku pracę w całym hutnictwie szkła straciło blisko 2500 osób (dane GUS). Kilka hut szkła i zakładów ceramicznych upadło lub zostało zlikwidowanych. Kilkanaście niemal całkowicie zawiesiło działalność. Taki jest koszt społeczny dodania, bez należytej analizy skutków, jednego przepisu do art. 45 ustawy Prawo energetyczne.

Skutkiem wejścia w życie tego przepisu było odejście od podstawowej, zapisanej w europejskiej dyrektywie gazowej oraz w samej ustawie, zasady konstrukcji taryf. Zasada ta wymaga pokrywania jedynie uzasadnionych kosztów dostarczania paliw do odbiorcy przy zachowaniu przejrzystości opłat. Mimo istnienia przepisów zalecających unikanie wzajemnego subsydiowania (cross-subsydiowania) pomiędzy różnymi grupami odbiorców i działalnościami, wspomniany przepis (art. 45 ust.5) ustawy Prawo energetyczne wręcz pogłębił złą tendencję powodującą powstawanie nieuzasadnionych kosztów po stronie przemysłu szklarskiego i ceramicznego.

Dlatego tak wiele nadziei wiązano z nową taryfą wprowadzoną w kwietniu 2002 roku. Rzeczywiście stanowi ona pewien postęp. Jak pokazuje tabela, przemysł odnotował pewną obniżkę kosztów zakupu paliwa gazowego, ale w stosunku do cen po olbrzymiej podwyżce z 2001 roku. Należy podkreślić, że postęp ten jest w dużym stopniu zasługą wspólnego wysiłku przedsiębiorstwa PGNiG S.A. i odbiorców gazu, którzy starali się wypracować sposób złagodzenia skutków fatalnej zmiany przepisów. Spore znaczenie miało wprowadzenie zróżnicowania opłat przesyłowych zależnie od sezonu, co ograniczyło wzajemne subsydiowanie różnych grup odbiorców, ale go nie zlikwidowało.

W stosunku do sytuacji z czasu przed nowelizacją ustawy mamy nadal do czynienia z ogromnymi obciążeniami finansowymi, zwłaszcza w grupie obejmującej kilkadziesiąt niewielkich przedsiębiorstw, będących często jedynymi zakładami dającymi zatrudnienie mieszkańcom regionów zagrożonych bezrobociem.

Analizując sytuację w jakiej znalazło się polskie hutnictwo szkła warto dodatkowo pamiętać, że:

  • przemysł szklarski bazuje na surowcach krajowych i jest niezwykle ważnym odbiorcą dla przemysłu surowców mineralnych;
  • drastyczną podwyżkę z 2001 roku poprzedziły niemałe podwyżki cen gazu w 2000 roku (dobrą tego ilustracją jest przypadek HS „Jaroszowiec”, znanego producenta szyb zbrojonych i ozdobnych. W 2000 r. cena gazu wzrosła o 12%, w 2001 r., najpierw o 40%, po czym podwyżkę tę ograniczono do 28%. W rezultacie hutę dotknął ponad 40% wzrost cen gazu w ciągu niespełna dwóch lat;
  • Polska w latach 90. otworzyła szeroko swoje granice dla produktów Unii Europejskiej. Polski przemysł szklarski działa w warunkach pełnej konkurencji. Jest to przemysł bardzo nowoczesny, wykorzystujący najlepsze technologie, i nowocześnie zarządzany, czego świadectwem są liczne certyfikaty ISO 9000 oraz nagrody, w tym nagrody Teraz Polska. Złe prawo powoduje, że jego konkurencyjność, zarówno na rynku krajowym, jak i zagranicą bardzo spadła.

Komentarze i wnioski

  1. Wprowadzone bez należytej analizy skutków regulacji zmiany w ustawie Prawo energetyczne doprowadziły wiele przedsiębiorstw, dla których paliwo gazowe jest podstawowym nośnikiem energii do dramatycznej sytuacji finansowej. Pogorszyła się konkurencyjność polskich hut szkła i zakładów ceramicznych, zwłaszcza wobec krajów Unii Europejskiej.
  2. Polska jest jedynym krajem świata, w którym wprowadzono tak skrajnie niekorzystne dla rodzimego przemysłu rozwiązanie prawne w zakresie tworzenia taryf na gaz ziemny. Bez pilnej, przeprowadzonej jeszcze w tym roku nowelizacji art. 45 ust. 5 Prawa energetycznego, PGNiG S.A. może stracić wielu odbiorców gazu. Część upadnie, zaś silniejsi zmienią sposób topienia szkła. Już teraz, w kilku dużych hutach trwają prace studialne nad systemami opalania wanien szklarskich olejem.
  3. Polskie hutnictwo szkła docenia starania i projekty resortu gospodarki w zakresie liberalizacji rynku paliw gazowych. Problem w tym, że wiele hut może po prostu tej liberalizacji nie doczekać! Wnosimy o jak najpilniejsze zajęcie się sytuacją branży, która nie oczekuje dotacji, ani innych nadzwyczajnych środków z budżetu Państwa. Przemysł pragnie jedynie przywrócić normalność i konkurować na równych prawach z hutami zagranicznymi. Nie można zmarnować wielomilionowych inwestycji z ostatnich kilku lat, dzięki którym produkowane w Polsce szkło jest jednym z najlepszych w świecie.
  4. Dla części odbiorców nowa taryfa z 1 kwietnia 2002 roku jest korzystniejsza od dotychczasowej (tzn. zmodyfikowanej Taryfy 1/2000), w tym w szczególności dotyczy to odbiorców z sektora przemysłowego, energetyki oraz handlu i usług.
  5. Dla odbiorców grup taryfowych W-1 do W-4 oraz Z-1 do Z-5 nowa taryfa wprowadza umiarkowane podwyżki cen i stawek opłat, które najlepiej ocenić na podstawie wzrostu rocznej lub miesięcznej płatności przykładowego odbiorcy:
    • Odbiorca grupy taryfowej W-1, lub Z-1, wzrost opłaty (płatności) rocznej – 17 zł, a więc średnio w każdym miesiącu o 1 zł 40 groszy,
    • Odbiorca grupy taryfowej W-3, wzrost opłaty rocznej – 20 zł, miesięcznie – 1 zł 70 gr,
    • Odbiorca grupy taryfowej Z-3, wzrost opłaty rocznej – 70 zł, miesięcznie – 5 zł 83 gr,
    • Odbiorca grupy taryfowej Z-5 (wykorzystanie technologiczne), wzrost opłaty rocznej – 7398 zł, miesięcznie – 616 zł,
    • Odbiorca grupy taryfowej Z-5 (potrzeby grzewcze), wzrost opłaty rocznej – 2171 zł, miesięcznie – 181 zł,
    • Odbiorca grupy taryfowej Z-6 (wykorzystanie technologiczne), wzrost opłaty rocznej – 1076 zł, miesięcznie – 90 zł.
  6. Szczególnie korzystne zmiany wprowadzono do nowej taryfy dla odbiorców z grup taryfowych W-5 oraz W-8, W-9 i W-10, a więc wszystkich odbiorców pobierających gaz ziemny z sieci przesyłowej gazu wysokometanowego (grupy odbiorców 8, 9, 10) oraz jednej grupy odbiorców pobierającej gaz ziemny z sieci dystrybucyjnej (grupa 5), która jest w dużej części grupą odbiorców subwencjonowanych z budżetu państwa (m.in. szpitale, szkoły, obiekty sportowe) znajdujących się w trudnej sytuacji finansowej.
  7. Te korzystne zmiany w najmniejszym stopniu dotyczyły niewielkich hut – odbiorców gazu z grupy taryfowej W6. Odnotowały one jedynie kilkuprocentowe obniżki kosztów.
  8. Dla umożliwienia porównań pomiędzy różnymi paliwami gazowymi (gaz ziemny zaazotowany, gaz ziemny wysokometanowy), jak również z innymi paliwami i energią wykorzystywanymi w procesach technologicznych i grzewczych, wykonano przeliczenie cen i stawek opłat do jednostek energetycznych – w zł/GJ.

W stosunku do poprzedniej taryfy uległy zmniejszeniu różnice w płatnościach za jednostkę energii pomiędzy gazem ziemnym wysokometanowym i zaazotowanym, co przy planowanym stopniowym przestawianiu odbiorców na gaz ziemny wysokometanowy powinno ułatwić proces przestawień.

Tomasz Chruszczow,
dyrektor Stowarzyszenia
Forum Opakowań Szklanych4)

Jan Winter,
konsultant ds. sprzedaży gazu ziemnego w Biurze Strategii PGNiG S.A.

 

  1. Szczegółowe informacje dotyczące stawek opłat za gaz ziemny i usługi oraz formuły służące do wyliczania opłat rocznych zestawiono w tabelach 1 i 2 dostępnych w Internecie pod adresem www.geoland.pl – Energia XXXII
  2. Rozp. Rady Ministrów z 5 maja 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad wprowadzania ograniczeń w sprzedaży paliw stałych i ciekłych, w dostarczaniu i poborze paliw gazowych, energii elektrycznej i ciepła oraz określania organów uprawnionych do kontroli przestrzegania wprowadzonych ograniczeń (Dz.U. nr 60, poz. 386).
  3. Uprawniony odbiorca – odbiorca uprawniony do korzystania z usługi przesyłowej świadczonej przez przedsiębiorstwo energetyczne zgodnie z zasadami określonymi w rozporządzeniu wydanym na podstawie delegacji art. 65 ustawy Prawo energetyczne.
  4. Stowarzyszenie Forum Opakowań Szklanych reprezentuje Koalicję Przemysłową „Polskie Szkło”, która grupuje znaczącą liczbę odbiorców gazu ziemnego.