Energia XXX
Dodatek reklamowy do RZECZPOSPOLITEJ.
nr 66 (6132) 19 marca 2002 r.

Tworzenie narzędzi lobbingu

31 października ubiegłego roku w dodatku reklamowym do „Rzeczpospolitej” pod nazwą: „Infrastruktura Polski I” ukazała się niezwykle ważna wypowiedź wicepremiera, ministra infrastruktury w rządzie RP, pana Marka Pola pod tytułem zapowiadającym „pogodę dla infrastruktury”. Wypowiedź tę, jak również krótki, ale jakże ważny artykuł redakcyjny „Infrastruktura domaga się lobbingu” środowisko zawodowe firm zajmujących się budową i eksploatacją elektroenergetycznych sieci przesyłowych, rurociągów do przesyłu paliw płynnych i gazowych oraz magistrali komunikacyjnych i telekomunikacyjnych przyjęło z dużą satysfakcją i nadzieją na korzystne zmiany stosunku władz państwowych do problemu warunków funkcjonowania tych firm, a szczególnie do problemu rozwoju infrastruktury, to jest planowania, przygotowania i realizacji inwestycji związanych z ich działalnością.

Polska w przyspieszonym tempie musi odrabiać zapóźnienia w rozwoju infrastruktury technicznej i komunikacyjnej. Tworzenie szans rozwojowych oraz harmonizowanie rozwoju całego kraju i jego regionów zależy w dużym stopniu od budowy lub modernizacji linii elektroenergetycznych wysokich napięć, magistrali telekomunikacyjnych, gazociągów przesyłowych, rurociągów do przesyłu paliw, autostrad i dróg ekspresowych. Bez rozwoju wymienionych przedsięwzięć infrastrukturalnych nie będzie możliwe zrealizowanie zakładanych celów społeczno-gospodarczych oraz utrzymanie tempa rozwoju gospodarczego kraju.

Rozwój systemów infrastruktury oraz wymagania co do ich poziomu technicznego wynikają między innymi z integrowania ich z infrastrukturą krajów sąsiednich. Tranzytowe położenie Polski w centrum Europy pozwala widzieć w rozwoju infrastruktury czynnik dynamizujący różnorakie procesy integracyjne nie tylko z Unią Europejską. Zmiany w podejściu do procesów programowania i planowania rozwoju na szczeblu krajowym i regionalnym wprowadzone wraz z reformą administracyjną oraz zobowiązania wynikające z zawartych umów międzynarodowych dotyczące realizacji konkretnych przedsięwzięć infrastrukturalnych nie znajdują właściwego odzwierciedlenia w sposobie przygotowania i realizacji wynikających z nich inwestycji infrastrukturalnych o znaczeniu międzynarodowym, krajowym i wojewódzkim.

Wymienione wyżej uwarunkowania – obok wielu innych, wymagają stosownych zmian w dotychczas obowiązującym prawie z zakresu programowania i planowania rozwoju, planowania przestrzennego, lokalizowania inwestycji, gospodarki gruntami i ochrony środowiska.

Kierunek zmian przepisów powinien między innymi uwzględniać:

• realne powiązanie programowania i planowania rozwoju (w tym ponadlokalnych inwestycji celu publicznego) z systemem planowania przestrzennego,
• hierarchizację dokumentów planistycznych na szczeblu gmin, powiatów i województw,
• rozdzielenie w stanowionych przepisach kwestii prawa własności terenu od prawa do jego zabudowy,
• uwzględnienie infrastrukturalnych, ponadlokalnych inwestycji celu publicznego w kontraktach wojewódzkich,
• prowadzenie procedur lokalizacyjnych inwestycji celu publicznego o znaczeniu ponadlokalnym przez wojewódzkie organy samorządu terytorialnego,
• możliwość skutecznej ingerencji administracji rządowej w planistyczne oraz lokalizacyjne braki i zaniechania na szczeblu samorządowym,
• zapewnienie zgodności procedur ocen oddziaływania na środowisko z procedurami planowania przestrzennego i lokalizowania inwestycji celu publicznego.

Oczywiste jest, że zmiany przepisów powinny być dostosowane do wymagań Unii Europejskiej i uwzględniać zarówno interesy inwestorów, jak również społeczności lokalnych, samorządów oraz właścicieli nieruchomości, przez które inwestycje te są prowadzone.

Zadanie to jest bardzo trudne, o czym świadczy dotychczasowa praktyka dotycząca kierunków dostosowania poszczególnych ustaw w zakresie planowania, przygotowania i realizacji inwestycji. Na przestrzeni ostatnich lat mieliśmy do czynienia z licznymi zmianami, uwzględniającymi unijne dyrektywy dotyczące uspołecznienia procesów decyzyjnych, które zwłaszcza w stosunku do inwestycji powodujących szkody w środowisku (a z takimi mamy do czynienia) skomplikowały ten proces do tego stopnia, że inwestowanie, a więc rozwój firm stał się praktycznie niemożliwy zarówno ze względów proceduralnych, jak również ze względu na za duży stopień ryzyka, którym inwestowanie w wyniku uchwalonego prawa zostało obarczone. Taki kierunek dostosowania prawa jest tym bardziej paradoksalny, że w jego wyniku zdecydowanie pogorszyły się warunki realizacji funkcji państwa w zakresie zapewnienia możliwości rozwoju podstawowych warunków cywilizacyjnych, jakimi jest dostępność energii elektrycznej, paliw ciekłych i gazowych, dróg komunikacyjnych i łączności. Środowisko inwestorów realizujących inwestycje liniowe o znaczeniu ponadlokalnym ocenia, że jedną z przyczyn takiego stanu jest dotychczasowy brak możliwości wpływu na kształt prawa, na kierunki jego zmian oraz na decyzje o podstawowym znaczeniu dla tych branż.

Chcąc poprawić istniejącą sytuację i móc oddziaływać na bieg procesów legislacyjnych, środowisko zawodowe firm zajmujących się budową i eksploatacją elektroenergetycznych sieci przesyłowych, rurociągów do przesyłu paliw płynnych i gazowych oraz magistrali komunikacyjnych i telekomunikacyjnych, stanowiących inwestycje celu publicznego podjęło inicjatywę powołania stowarzyszenia, którego zadaniem będzie ścisłe współdziałanie i szeroka pomoc dla administracji rządowej w weryfikacji i przygotowaniu przyszłych ewentualnych zmian legislacyjnych prowadzących do usprawnienia procesów inwestycyjnych.

Inicjatorami i członkami założycielami stowarzyszenia pod nazwą „Towarzystwo Rozwoju Infrastruktury ProLinea” są pełniący kierownicze funkcje pracownicy niżej wymienionych firm:

• Polskie Sieci Elektroenergetyczne S.A.,
• Polskie Górnictwo Naftowe i Gazownictwo S.A.,
• Polskie Towarzystwo Przesyłu i Rozdziału Energii Elektrycznej S.A.,
• Przedsiębiorstwo Eksploatacji Rurociągów Naftowych „Przyjaźń” S.A.,
• EuRoPol GAZ S.A.,
• Polkomtel S.A.,
• Biuro Projektowo-Doradcze EKOKONSULT,
• „Gazomontaż” S.A.,
• Technologie Gazowe PIECOBIOGAZ Sp. z o.o.

„Towarzystwo Rozwoju Infrastruktury ProLinea” liczy na zainteresowanie działalnością i przystąpienie do niego innych firm branży – tak, by reprezentatywność środowiska była jak najszersza. Oczekiwana jest również szeroka i konstruktywna współpraca ze wszystkimi środowiskami zainteresowanymi procesem inwestycyjnym, a w szczególności współpraca i porozumienie z organizacjami proekologicznymi, organizacjami rolniczymi, środowiskiem rzeczoznawców majątkowych, jak również Naczelnej Organizacji Technicznej i jej branżowymi stowarzyszeniami oraz innymi uczestnikami procesu inwestycyjnego.

Mamy absolutną świadomość, że rozwój infrastruktury technicznej kraju uznany jako jeden z podstawowych warunków jego rozwoju gospodarczego i cywilizacyjnego, będzie jednym z atutów Polski w jej aspiracjach do uczestnictwa w Unii Europejskiej. Rozwój ten musi odbywać się z poszanowaniem prawa, uwzględniającego interesy wszystkich stron procesu inwestycyjnego.

Coraz pełniejsze zrozumienie przez administrację samorządową i rządową wszystkich szczebli korzyści płynących z liniowych inwestycji publicznych o znaczeniu ponadlokalnym, jak też uwzględnianie w opracowywanych programach i planach rozwojowych opinii lokalnych społeczności i organizacji wraz z przejrzystymi przepisami regulującymi ten obszar działalności z pewnością przyczyni się do ich realizacji w warunkach konsensusu, z korzyścią dla wszystkich zainteresowanych stron. Dążenie do zapewnienia takich warunków jest celem naszego stowarzyszenia.

KN

Zarząd Towarzystwa:

• Anna Brońska – ZEORK S.A.
• Jerzy Gładki – EuRoPol Gaz S.A.
• Kazimierz Nowak – PGNiG S.A.
• Tadeusz Ruszczykowski – PSE S.A.
• Andrzej Tyszecki – EKOKONSULT